همه دلشان نقش های مثبت می خواهد،ادم های خوشحال اما من گمان میکنم این خیلی خوب است که نمیتوانم ادای ادم های خوش بخت را در بیاورم.بی ستاره ام و زرد با طعم عطر پاییز که حضورش تنها معجزه ی لحظه های تنهایی من است.قیمت وفا شاید گران تر از ان بود که بهانه ی دوس داشتنی زندگیم از عهده ی داشتنش برآید،سقف اعتماد تعمیریست مدام چکه میکند.اغوش ترانه ها هم چنان از عطر تن او که باید پر باشد خالیست...!!!!

نمیتوانم باورش کنم نه رفتنش را نه ماندنش را. مهم نیست که تمام سرزنش ها را می پذیرم به بهانه ی فرار از حقایق غم انگیز که درد را به درد می آورد واتش را می سوزاند این دل دیوانه همیشه یک پادشاه مغرور داشته است ،خلاصه غم سنگینی است اگر سر نخواستن دلی دعوا باشد اما همیشه حق با برنده ها نیست می شود در عین بازنده بودن سر بلند بود و او را از کوچه پس کوچه های دنیا گدایی کرد...قرار بود حقیقت را بگویم سخت است بی علاج است دانستنش ادم راکمکم میکشد گریه ی شبانه می آورد اما همین است خبر کاملا ناگوار و واقعی است(او یکی رو جز من داشت)......سکوت میکنم تا به خک سپردن آخرین خاکستر های ارزوهای بر باد رفته ام آبرومندانه باشد گریهمیکنم با شکوه مثل اقیانوس بلند مثل اورست او نمی شنود و نمی داند که ما خوشبختی مشترک همه ی بی ستاره هاست یک سوال کوچک برای پرسیدن از کسی که بی پاسخ ترین سوال فکر آشفته ی من است.....!؟!؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: